Fosforescencja

Fosforescencja to zjawisko luminescencji polegające na emisji światła przez materiał po wyłączeniu źródła pobudzenia. W porównaniu z fluorescencją utrzymanie emisji może trwać od minut do wielu godzin, co nadaje materiałom świecenie w ciemności bez stałego źródła światła.

Mechanizm fosforescencji polega na tym, że w materiale następuje magazynowanie energii w defektach sieci krystalicznej, zwanych pułapkami. Po pobudzeniu dopantami, zwykle jonami ziem rzadkich lub innymi domieszkami (np. Eu2+, Dy3+), elektrony mogą zostać przechwycone w tych pułapkach. Po wygaśnięciu źródła światła elektrony stopniowo uwalniają się z pułapek i emitują światło. Różnica względem fluorescencji polega na tym, że w fosforescencji emisja utrzymuje się dłużej, ponieważ energia jest magazynowana, a nie natychmiast uwalniana.

Najbardziej znane materiały fosforescencyjne to strontowy aluminat dopowywany europem i dysprozjum (SrAl2O4:Eu2+,Dy3+), który wykazuje długi afterglow, często trwający godziny. Inne popularne fosforescencje to ZnS dopowany miedzią (ZnS:Cu), która świeci krócej. Materiały te stosuje się w znakach ewakuacyjnych, farbach i tuszach świecących w ciemności, odzieży odblaskowej oraz w różnych zastosowaniach technologicznych, gdzie konieczne jest widoczne świecenie po wyłączeniu źródła światła.

Podsumowując, fosforescencja umożliwia utrzymanie widoczności po zaprzestaniu pobudzenia światłem dzięki magazynowaniu energii w pułapkach energetycznych, co znajduje zastosowanie w bezpieczeństwie, sztuce i technologii.