CIPrichtlijnen

CIPrichtlijnen zijn richtlijnen die bedoeld zijn om kritieke infrastructuur (Critical Infrastructure Protection, CIP) te beschermen. Zij vormen een raamwerk waarmee overheden, operators van essentiële diensten en andere belanghebbenden risico's kunnen identificeren, prioriteren en beheersen. Het doel is veerkracht te vergroten en de continuïteit van vitale vitale diensten te waarborgen bij incidenten zoals cyberaanvallen, natuurrampen, fysieke dreigingen of operationele fouten.

De term CIP richt zich op sectoren waarvan uitval of ernstige verstoring grote maatschappelijke en economische consequenties kan hebben. Veelvoorkomende sectoren zijn energie, transport, water, gezondheidszorg, financiën en informatietechnologie. CIPrichtlijnen benadrukken een gelaagde beveiliging en samenwerking tussen publieke en private partijen, met duidelijke rollen en verantwoordelijkheden.

Belangrijke elementen van CIPrichtlijnen omvatten: governance en leiderschap; systematische risicoanalyse en prioritering van maatregelen; fysieke beveiliging, cybersecurity en redundantie; incidentrespons, herstelplanning en bedrijfscontinuïteit; informatie-uitwisseling van dreigingsinformatie en best practices; en leveranciers- en toeleveringsketenbeheer. Daarnaast omvatten ze monitoring, auditing en verbetercycli om naleving en effectiviteit te waarborgen.

Implementatie van CIPrichtlijnen wordt vaak ondersteund door internationale normen en kaders, zoals ISO 31000 voor risicomanagement, ISO 27001 voor informatiebeveiliging en ISO 22301 voor bedrijfscontinuïteit, evenals NIST- of ENISA-richtlijnen. In de EU kunnen NIS2 en nationale veiligheidsregelingen richting geven aan verplichte of vrijwillige naleving. Kritieke succesfactoren zijn een gecoördineerde aanpak, adequate middelen en voortdurende evaluatie.