BJTgebaseerde

BJTgebaseerde verwijst naar ontwerpen en schakelingen die primair gebruikmaken van bipolaire junctietransistoren (BJT). Een BJT is een transistor met drie aansluitingen: emitter, basis en collector, en twee PN-juncties. De twee polariteiten zijn npn en pnp. Een BJT regelt of versterkt stroom door kleine veranderingen in de basisstroom die een grotere stroom door de emitter-collector-keten veroorzaken.

Typische topologieën in BJT-gebaseerde schakelingen zijn de common-emitter (CE), de common-base (CB) en de common-collector (CC, ook wel emitter follower). De CE-topologie biedt doorgaans aanzienlijke spannings- en stroomversterking en invertie van het signaal; CB biedt hoge spanningstoename bij lage inputimpedantie; CC geeft een eenheidsvoltageversterking met hoge uitgangsimpedantie. Biasingmethoden zorgen voor een stabiele werking van de transistor, vaak met weerstandsbias of meergecompenseerde biascircuits.

Toepassingen van BJT-gebaseerde ontwerpen omvatten analoge signaalversterking, audioversterkers, schakelingen en oscillatoren. Daarnaast zijn BJTs een kernonderdeel van sommige logische- en digitale families (bijvoorbeeld TTL) en van hoogfrequente schakelingen.

Voordelen van BJT-gebaseerde schakelingen zijn onder meer hoge transconductantie, goede linearisatie bij analoge versterking en snelle respons in sommige toepassingen. Nadelen zijn temperatuursafhankelijkheid van de basis-emitterspanning, ruis en biasesensitiviteit, evenals meestal lagere inputimpedantie in sommige topologieën vergeleken met moderne MOSFET-gebaseerde ontwerpen.

Hoewel MOSFET-technologie in veel toepassingen domineren, blijven BJT-gebaseerde schakelingen relevant in specifieke analoge toepassingen, hoogfrequente ontwerpen en bepaalde logische families. Zie ook bipolaire junctietransistor, analoge versterker en TTL.