sluitingsmethoden

Sluitingsmethoden zijn morfologische beeldverwerkingsbewerkingen die kleine gaten en onderbrekingen in afbeeldingen dichten en randen verzachten. Een sluiting wordt uitgevoerd als een samenstelling van dilatatie en erosie met hetzelfde structurerend element S. Voor een binair beeld A is de sluiting A • S gelijk aan (A ⊕ S) ⊖ S, waarbij ⊕ de dilatatie en ⊖ de erosie aanduiden. Bij grijswaardenbeelden worden de operaties gedefinieerd als toegepaste grayscale dilatatie en erosie, met als doel lokale helderder maken en vervolgens de resultaten verfijnen.

Hoe het werkt: dilatatie expandert heldere regio’s en vult kleine inkepingen langs randen, terwijl erosie deze expansie weer terugduint. Door deze opeenvolging blijven de objecten intact buiten de invloedssfeer van S, maar worden kleine gaten en smalle verbindingen tussen nabijgelegen delen afgesloten.

Eigenschappen en varianten: sluitingen worden uitgevoerd met verschillende structurerende elementen, zoals cirkels/disks, vierkanten of lijnen, afhankelijk van de gewenste vormverfijning. De methode is grotendeels onafhankelijk van absolute intensiteiten en hangt af van de structuur van S en de afbeelding.

Toepassingen: sluitingen worden veel gebruikt voor ruisonderdrukking en pre-processing in segmentatie, hole filling in binaire beelden, verbinden van nabijgelegen objectonderdelen, en het gladstrijken van randruwheden zonder grote objecten te verwijderen.

Overwegingen: de keuze van het structurerend element en de grootte ervan bepaalt welke gaten worden gedicht en welke details verloren kunnen gaan. Sluitingen kunnen slechts holes kleiner dan S vullen; grote hindernissen blijven intact.

Zie ook: opening, erosie, dilatatie, morfologische beeldbewerking.