ratyfikacji

Ratyfikacja traktatu to formalne wyrażenie zgody państwa na związanie się treścią umowy międzynarodowej. Po zakończeniu negocjacji i podpisaniu traktatu przez upoważnionych przedstawicieli następuje etap wewnętrznej akceptacji, a właściwy akt ratyfikacyjny nadaje traktatowi moc prawną na terytorium państwa. W praktyce wejście w życie traktatu najczęściej zależy od postanowień samej umowy i może nastąpić z chwilą złożenia instrumentów ratyfikacyjnych w depozytorze (np. organizacji międzynarodowej) lub po osiągnięciu określonego warunku liczby ratyfikacji.

Ratyfikacja różni się od podpisania traktatu, które samo w sobie nie czyni umowy wiążącej dla państwa. W wielu systemach konstytucyjnych decyzja o ratyfikacji wymaga udziału organów państwa wyznaczonych do wyrażania zgody na zobowiązania międzynarodowe, takich jak parlament, a w innych – akceptacji przez głowę państwa w formie dekretu lub aktu ratyfikacyjnego. W stillach o podziale kompetencji, w państwach federacyjnych ratyfikacja może zależeć od zgody kilku organów na różnych szczeblach.

Po ratyfikacji traktat staje się częścią prawa międzynarodowego wiążąc państwo. W zależności od systemu prawnego, wejście w życie traktatu może wymagać także implementacji wewnętrznego prawa krajowego, czyli uchwalenia ustaw lub przepisów wykonawczych, które umożliwiają stosowanie postanowień traktatu w praktyce.

Ratyfikacja obejmuje m.in. identyfikowanie organów właściwych do podjęcia decyzji, proces zatwierdzania i depozycję instrumentów ratyfikacyjnych, a także mechanizmy monitorowania zgodności z prawem krajowym i międzynarodowym.