parowaniu

Parowanie, także nazywane evaporacją, jest procesem przejścia cząsteczek cieczy w stan gazowy. Zachodzi na granicy cieczy z otaczającym powietrzem i może zajść w dowolnej temperaturze poniżej temperatury wrzenia, ponieważ cząsteczki na powierzchni zyskują energię kinetyczną i ulatują do fazy gazowej. Tempo parowania zależy od różnicy między ciśnieniem pary nasyconej nad cieczą a ciśnieniem pary w otoczeniu, a także od temperatury, powierzchni kontaktu, przepływu powietrza oraz właściwości cieczy.

Czynniki wpływające na szybkość parowania to temperatura (wyższa temperatura zwykle przyspiesza parowanie), ciśnienie (niższe ciśnienie sprzyja parowaniu), powierzchnia kontaktu (większa powierzchnia ułatwia parowanie) oraz ruch mas powietrza nad powierzchnią (usuwanie pary ułatwia dalsze parowanie). Obecność substancji rozpuszczonych zwykle zmniejsza tempo parowania, ponieważ obniża ciśnienie pary nasyconej nad cieczą.

Zastosowania obejmują destylację i odsalanie (odparowywanie cieczy i skraplanie pary), suszenie materiałów, produkcję napojów i żywności, a także klimatyzację i chłodnictwo. W naturze parowanie odgrywa kluczową rolę w obiegu wody: z oceanu, jezior i gleby uwalnia się para wodna, która następnie może skraplać się w chmurach i prowadzić do opadów.

Parowanie wymaga energii — tak zwanej energii latentnej parowania, która jest znaczna. Dla wody przy temperaturze 100°C wynosi około 2256 kJ na kilogram, co odzwierciedla wysoką wartość tej przemiany i jej znaczenie zarówno w procesach naturalnych, jak i przemysłowych.