ortograficznej

Ortografia to system pisowni języka, który obejmuje zasady zapisu, interpunkcji i dużych liter. W języku polskim pojęcie to łączy sposób odwzorowania dźwięków na litery, reguły łączenia wyrazów oraz normy dotyczące zapisu własnych nazw i wyrazów obcych. Słowo ortograficzny/ortograficzny odnosi się do tego obszaru; forma ortograficznej używana jest w kontekstach takich jak zasady ortograficzne.

Zakres ortografii obejmuje kilka kluczowych elementów: pisownię liter i znaków diakrytycznych (np. ą, ć, ę, ł, ń, ó, ś, ź, ż), reguły użycia digrafów i trigraphów (np. cz, sz, dz, dż, rz/ż), zasady pisowni łączyń i przestawiania w zdaniach oraz reguły interpunkcji i kapitalizacji. W praktyce ortografia służy zapewnieniu czytelności i jednolitości w piśmie, zarówno w tekstach urzędowych, medialnych, jak i edukacyjnych.

Norma ortograficzna funkcjonuje jako materiał referencyjny w edukacji i publikowaniu. Bywa opisywana w podręcznikach, słownikach i podręcznikach stylu jako zbiór wymogów, które użytkownicy języka stosują w formalnych kontekstach. W odróżnieniu od opisów fonetycznych, ortografia kładzie nacisk na ustalone reguły zapisu, które często pozostają stabilne mimo zmian językowych w mowie.

Historia ortografii polskiej odzwierciedla procesy normalizacji pisowni i adaptacje do zmieniającego się użycia języka, w tym reformy i ujednolicanie zasad w edukacji i mediach.