interpunkcji

Interpunkcja to zbiór znaków i reguł ich użycia, które służą do oddzielania i łączenia elementów wypowiedzi, wskazywania granic zdań oraz kierowania czytelnikiem. Dzięki interpunkcji tekst staje się czytelniejszy, a jego sens – mniej podatny na dwuznaczność. Znakom interpunkcyjnym towarzyszą także zasady typografii, które określają m.in. sposób zapisu i odstępy.

Podstawowe znaki interpunkcyjne obejmują kropkę, przecinek, średnik, dwukropek, pytajnik i wykrzyknik. Dopełniają je znaki łączące i wydzielające: myślnik, łącznik, ellipsa, nawiasy (okrągłe, kwadratowe, klamrowe) oraz cudzysłów. W polskiej typografii najczęściej używa się cudzysłowów otwierających i zamykających „ … ”, z możliwością wstawiania cytatów wewnątrz. Spójność z zasadami interpunkcji wpływa na klarowność przekazu, a także na ton wypowiedzi – formalny, potoczny czy emocjonalny.

W praktyce interpunkcja pełni funkcje organizacyjne: kropka kończy zdanie, przecinek oddziela części zdania lub wyliczenia, średnik łączy dwa powiązane zdania. Dwukropek wprowadza wyjaśnienie lub listę, pytajnik i wykrzyknik zakończenie pytania lub wyrazu emocji. Myślnik służy do wprowadzania wtrąceń lub zlepiania elementów, a łącznik łączy wyrazy w złożeniach. Zasady te mogą się różnić między językami i tradycjami typograficznymi, dlatego w praktyce często kieruje się obowiązującymi w danym kraju regułami redakcyjnymi.