niskoemisyjno

Niskoemisyjność to cecha systemów, technologii lub działań zaprojektowanych tak, by ograniczać emisje gazów cieplarnianych i innych zanieczyszczeń do atmosfery. Termin ten odnosi się zarówno do całych gospodarek, jak i poszczególnych sektorów, takich jak transport, energetyka czy przemysł. W praktyce używa się form niskoemisyjny i niskoemisyjnie; forma niskoemisyjno nie funkcjonuje jako odrębna norma językowa.

Najważniejsze obszary niskoemisyjności obejmują transport (elektromobilność, pojazdy wodorowe, biopaliwa), energetykę (odnawialne źródła energii, efektywność energetyczna, kogeneracja), ogrzewanie i chłodzenie (pompy ciepła, sieci ciepłownicze), a także przemysł (optymalizacja procesów, recykling, CCS/CCUS w wybranych kontekstach).

Ocena niskoemisyjności wykorzystuje wskaźniki emisji, takie jak emisja CO2e na jednostkę energii lub na pokonaną odległość, a także całkowite emisje w sektorze. W polityce publicznej niskoemisyjność wspiera się poprzez standardy emisji, podatki lub systemy handlu emisjami, subsydia dla technologii niskoemisyjnych oraz inwestycje w infrastrukturę. Celem jest zmniejszenie zależności od paliw kopalnych i ograniczenie efektu cieplarnianego.

W kontekście Unii Europejskiej koncepcja niskoemisyjności wpisuje się w Zielony Ład i dążenia do neutralności klimatycznej do 2050 roku. W Polsce sektor energetyczny tradycyjnie opierał się na węglu; transformacja wymaga inwestycji w odnawialne źródła energii, modernizacji sieci oraz wsparcia dla społeczeństwa w przejściu do czystszych źródeł energii.

Przy korzyściach dla klimatu i jakości powietrza stoją wyzwania: wysokie koszty inwestycji, potrzeba infrastruktury i interoperacyjności, bezpieczeństwo dostaw oraz uwzględnienie aspektów społecznych i ekonomicznych w procesie transformacji.