niskoemisyjnoci

Niskoemisyjność to pojęcie opisujące ograniczenie emisji gazów cieplarnianych i innych zanieczyszczeń związanych z działalnością człowieka w danym systemie, sektorze lub gospodarce. W praktyce chodzi o redukcję emisji dwutlenku węgla (CO2) oraz ekwiwalentu CO2 (CO2e), mierzonych w tonach rocznie lub per jednostka wytworzonej energii, produktu czy PKB. Celem wielu strategii klimatycznych jest osiągnięcie zerowej lub dodatniej redukcji emisji do poziomu net-zero, co oznacza zrównoważenie emisji poprzez redukcję i/lub usuwanie gazów cieplarnianych.

Główne miary niskoemisyjności to emisje CO2e, intensywność emisji (np. CO2e na MWh energii lub na jednostkę produktu) oraz udział odnawialnych źródeł energii i efektywność energetyczna. W ocenie wykorzystuje się także analizy cyklu życia oraz koncepcje takie jak zeroemisyjność.

Sektory kluczowe dla niskoemisyjności to energetyka, transport, przemysł, budownictwo i rolnictwo. Działania obejmują dekarbonizację energetyki poprzez zwiększenie udziału energii odnawialnej, elektryfikację transportu, podnoszenie efektywności energetycznej, termoizolację budynków oraz ograniczanie emisji przemysłowych i stosowanie technologii wychwytywania CO2.

Wdrażanie niskoemisyjności wymaga planowania, inwestycji i ram regulacyjnych na szczeblu krajowym i międzynarodowym. Wyzwania obejmują koszty, bezpieczeństwo energetyczne, techniczne ograniczenia oraz kwestie społeczne i transformacyjne dla pracowników i regionów zależnych od paliw kopalnych.

Niskoemisyjność stanowi cel transformacji gospodarki ku ograniczeniu wpływu na klimat, jednocześnie stawiając wyzwania operacyjne i ekonomiczne, które muszą być adresowane w zrównoważony sposób.