makroekonomiczn

Makroekonomia bada gospodarkę jako całość, analizując agregaty takie jak PKB, inflacja i bezrobocie, oraz zjawiska na rynkach dóbr, pracy i pieniądza. Zajmuje się zarówno długoterminowym wzrostem, jak i krótkoterminowymi fluktuacjami koniunktury, oraz wpływem polityk publicznych na poziom produkcji i cen. W odróżnieniu od mikroekonomii koncentruje się na zjawiskach systemowych.

Główne miary to PKB realny, PKB nominalny, inflacja, bezrobocie, stopy procentowe i bilans płatniczy. PKB mierzy łączną produkcję dóbr i usług; inflacja – zmiany ogólnego poziomu cen; bezrobocie – odsetek aktywnych zawodowo niepracujących. Modele makroekonomiczne często wykorzystują agregat popytu i podaży oraz badanie cykli koniunkturalnych.

Polityka fiskalna i monetarna to podstawowe narzędzia. Fiskalna obejmuje wydatki państwa, podatki i deficyt; monetarna – stopy procentowe, podaż pieniądza i kontrolę inflacji. W gospodarce otwartej istotny jest kurs walutowy, handel międzynarodowy i bilans płatniczy.

Główne nurty to podejście klasyczno‑neoklasyczne, które podkreśla neutralność pieniądza w długim okresie; Keynesizm, zwracający uwagę na rolę popytu; oraz współczesne nurty, takie jak nowa klasyczna makroekonomia i nowa ekonomia Keynesa, które łączą stabilizację z mikrofundamentami.

Makroekonomia dostarcza narzędzi do oceny polityk publicznych, prognozowania recesji i analizy skutków zmian podatkowych, wydatków i stóp procentowych, a także wpływu szoków zewnętrznych.