lenscompositie

Lenscompositie verwijst naar de samenstelling van optische elementen in een lens en hoe deze elementen op elkaar zijn afgestemd om een beoogde beeldkwaliteit te realiseren. De lens bestaat uit glas- of kunststofelementen met verschillende brekingsindices en dispersies, vaak aangevuld met antireflectie- en andere coatings. De vorm, volgorde en positie van deze elementen bepalen hoe licht wordt gebroken, gecomponeerd op het beeldvlak en hoeveel aberraties worden gecorrigeerd.

Veelvoorkomende configuraties omvatten enkelvoudige lenzen (singlets) en meer complexe samenstellingen zoals achromatische dubbellenzen, apochromatische systemen en cemented dubbellenzen. Deze laatste combineren elementen van verschillende glastypes om chromatische aberratie te verminderen; apochromatische ontwerpen corrigeren bovendien meerdere aberraties over een breder kleurgebied. Moderne objectieven maken regelmatig gebruik van asferische elementen en speciale glasmaterialen om scherptediepte, contrast en beeldvorm te verbeteren.

Het ontwerp van lenscompositie streeft naar een balans tussen beeldkwaliteit, lichtopbrengst en praktische factoren zoals gewicht, grootte en kosten. Belangrijke doelstellingen zijn het beheersen van aberraties zoals chromatische en sferische aberratie, coma en veldcurvatuur, evenals vervorming en vignettering. De keuze voor een bepaalde samenstelling hangt af van de gewenste brandpuntsafstand, beeldhoek en maximale pupilopening (f-getal).

Productie en evaluatie van lenscompositie omvatten nauwkeurige fabricage, cementering en coatingtechnieken, plus uitgebreide metingen zoals MTF-analyses en kwaliteitscontrole. Door computergecentreerde optische ontwerpmethoden wordt de complexiteit van moderne lenscomposities beheerst en geoptimaliseerd voordat productie plaatsvindt.