langetermijnschade

Langetermijnschade verwijst naar schade waarvan de gevolgen pas na verloop van tijd zichtbaar worden of die gedurende een lange periode schade veroorzaakt. In het juridisch en verzekeringskader wordt vaak onderscheid gemaakt tussen onmiddellijke en langetermijnschade, omdat langere tijdshorizonten invloed hebben op bewijs, berekening van schadevergoeding en verjaring.

Toepassingsgebieden omvatten gezondheidszorg en arbeid: blootstelling aan schadelijke stoffen kan leiden tot chronische aandoeningen of letselschade die jaren later klachten opleveren. In het verzekeringsrecht kunnen toekomstige schadeclaims bestaan uit blijvende beperking, verlies van verdienvermogen, medische kosten op lange termijn en inkomensdaling. Milieudossiers spreken van langdurige milieuschade of ecologische schade die decennialange effecten kan hebben op ecosystemen, waterlopen en bodem. Economische, reputatie- en maatschappelijke schade kunnen ook lang aanslepen.

Beoordeling en bewijslast: vereist vaak prognoses en actuariële berekeningen van toekomstige kosten, en een causale relatie tussen oorzaak en langetermijneffect. In veel rechtsgebieden geldt een verjaringstermijn maar kan bij ernstige letsel of milieuschade de termijn complex zijn. Overheidsregelgeving kan de erkenning en afhandeling van langetermijnschade reguleren, met aandacht voor anticiperende maatregelen en herstel.

Voorbeelden: asbestblootstelling en longziekten; blootstelling aan giftige stoffen met kanker- of hart- en vaatrisico’s; langdurige geluid- of trillingsbelasting; milieuschade door olievervuiling of pesticiden die decennialang in de bodem blijven.