identyfikatora

Identifikator, często nazywany identyfikatorem, to pojęcie z informatyki oznaczające znak, ciąg znaków lub inny identyfikator służący do jednoznacznego rozpoznania obiektu w danym kontekście. Może występować w różnych formach, od nazw w kodzie źródłowym po klucze w bazach danych czy identyfikatory zasobów w sieci.

W programowaniu identyfikatorami nazywane są nazwy używane do identyfikowania zmiennych, funkcji, klas, modułów i innych elementów kodu. Zasady tworzenia identyfikatorów różnią się między językami programowania, ale zwykle obejmują dozwolone znaki (np. litery, cyfry, znak podkreślenia), ograniczenia dotyczące słów kluczowych oraz wrażliwość na wielkość liter. Identyfikatory są zwykle ograniczone do zakresu widoczności (lokalny, globalny) i mogą być zarezerwowane dla specjalnych konstrukcji języka.

W bazach danych identyfikatory pełnią rolę kluczy podstawowych (primary keys) lub innych identyfikatorów rekordów, umożliwiając jednoznaczne odwołanie się do danych. Mogą być liczbami całkowitymi, ciągami znaków lub identyfikatorami GUID/UUID, a także naturalnymi lub sztucznymi (surrogate keys).

W kontekście sieci i systemów identyfikatory służą do adresowania zasobów. Przykłady obejmują Uniform Resource Identifiers (URI), identyfikatory globalne (UUID), adresy MAC oraz inne tokeny służące do identyfikacji urządzeń lub użytkowników.

Zagadnienia projektowe obejmują zapewnienie unikalności identyfikatorów, ograniczanie ryzyka kolizji, a także kwestie prywatności i bezpieczeństwa. Często stosuje się identyfikatory nieodwracalne lub losowe, aby utrudnić odtworzenie wrażliwych danych.

Podsumowując, identyfikator pełni funkcję referencji do obiektu w systemach informatycznych, umożliwiając jednoznaczny dostęp, wyszukiwanie i powiązanie danych.