fluorescencyjn

Fluorescencyjny (przymiotnik od fluorescencji) odnosi się do zjawisk, materiałów i technik związanych z fluorescencją, czyli emisją światła przez materię po pobudzeniu światłem o krótszej długości fali. Termin ten stosuje się zarówno do właściwości cząsteczek, jak i do narzędzi i technik wykorzystywanych w naukach przyrodniczych i technologii.

Podstawowy mechanizm fluorescencji polega na tym, że cząsteczka absorbsuje foton, co podnosi ją na wyższy stan elektronowy. Po krótkim czasie cząsteczka powraca do stanu podstawowego, emitując foton o dłuższej fali niż pobudzenie. Emisja ta zachodzi zwykle w bardzo krótkim czasie (na ogół nanosekundy). Często występuje przesunięcie energetyczne zwane przesunięciem Stokes’a, co oznacza, że emisja ma niższą energię niż pobudzenie.

Właściwości fluorescencyjne określa się m.in. poprzez wydajność kwantową (stosunek liczby emitowanych fotonów do liczby zaabsorbowanych) oraz czas życia fluorescencji. Szczególnie istotne są długości fal pobudzenia i emisji oraz kształt widm. Fluorofory obejmują różnorodne cząsteczki, takie jak organiczne barwniki, kwantowe kropki i fluorescencyjne białka, a także materiały syntetyczne i komercyjne farby.

Zastosowania obejmują obrazowanie biologiczne (mikroskopia fluorescencyjna, cytometria przepływowa), sondy chemiczne i sensorowanie, testy diagnostyczne oraz urządzenia optoelektroniczne. Fluorescencja wiąże się z aspektami praktycznymi, takimi jak fotostabilność i ryzyko fototoksyczności, które należy brać pod uwagę w zastosowaniach biologicznych i medycznych. Historia fluorescencji sięga XIX wieku, kiedy George Gabriel Stokes opisał zjawisko emisji światła po pobudzeniu, po czym nazwa zjawiska utrwaliła się w nauce.