diuretykami

Diuretyki, znane jako leki moczopędne, to grupa leków zwiększających wydalanie sodu i wody przez nerki. Stosowane są w leczeniu obrzęków związanych niewydolnością serca, marskością wątroby i nefropatią, a także w leczeniu nadciśnienia tętniczego i niektórych zaburzeń nerkowych. Mechanizm polega na hamowaniu resorpcji soli w różnych odcinkach nefronu, co powoduje utratę wody wraz z jonami.

Najważniejsze grupy to diuretyki pętlowe (furosemid, bumetanid, torasemid) – silne i szybkie, często używane w obrzękach i ostrych stanach; diuretyki tiazydowe (hydrochlorotiazyd, chlortalidon, indapamid) – umiarkowane, stosowane również w leczeniu nadciśnienia; diuretyki oszczędzające potas (spironolakton, eplerenon, amilorid, triamteren) – chronią potas, przydatne w hipokalemii i w leczeniu marskości.

Działanie pośrednie obejmuje włączanie układu renina-angiotenzyna-aldosteron. Niektóre diuretyki zmniejszają objętość krwi, inne ograniczają przepływ kłębuszkowy.

Wskazania obejmują obrzęki, nadciśnienie, niewydolność serca, marskość wątroby, niektóre stany nerkowe i kamienie moczowe. Działania niepożądane to zaburzenia elektrolitowe (hipokaliemia, hiponatremia), odwodnienie, zaburzenia kwasowo-zasadowe, a u diuretyków pętlowych także ototoksyczność. Interakcje obejmują nasilenie lub osłabienie działania innych leków przeciwciśnieniowych, ryzyko hiperkalemii w połączeniu z diuretykami oszczędzającymi potas oraz osłabienie działania NSAIDs. Stosowanie wymaga monitorowania elektrolitów, funkcji nerek i ciśnienia tętniczego, zwłaszcza u pacjentów z chorobami nerek lub w ciąży.