tiazydowe

Tiazydowe diuretyki, znane również jako diuretyki tiazydowe, to klasa leków moczopędnych stosowanych w leczeniu nadciśnienia tętniczego oraz obrzęków związanych z niewydolnością serca, marskością wątroby i niektórymi chorobami nerek. W praktyce wyróżnia się klasyczną grupę tiazydów (np. hydrochlorotiazyd, chlorotiazyd) oraz leki tiazydopodobne, zwane tiazydopodobnymi (np. indapamid, chlortalidon, metolazon), które mają podobny mechanizm działania, ale różny profil farmakokinetyczny.

Mechanizm działania polega na hamowaniu sodowo-chlorkowego kotransportera Na-Cl w odcinku dalszym cewki nerkowej. Efekt polega na zwiększeniu wydalania sodu i wody, co obniża objętość krwi i ciśnienie tętnicze. Dodatnie działanie w niektórych przypadkach wynika także z bezpośredniego wpływu na naczynia krwionośne. Tiazydowe leki są stosowane długoterminowo w leczeniu nadciśnienia i w terapii obrzęków towarzyszących niewydolności serca, chorobom wątroby i nerek, a także w niektórych postaciach kamicy nerkowej (redukcja wydalania wapnia).

Farmakokinetyka i bezpieczeństwo: większość tiazydów jest dobrze wchłaniana drogą oralną, działa po kilku godzinach, a metabolizm następuje w wątrobie z wydalaniem przez nerki. Główne działania niepożądane to hipokaliemia, hiponatremia, odwodnienie, wzrost poziomu kwasu moczowego (ryzyko dny moczanowej) i, u niektórych pacjentów, zaburzenia gospodarki cukrowej. Mogą nasilać efekt innych leków hipotensyjnych i interakcje z NLPZ oraz lekami przeciwcukrzycowymi i lamotrawnym.

Przeciwwskazania obejmują ciężką niewydolność nerek (za wyjątkiem niektórych tiazydopodobnych), anurię oraz ostre odwodnienie. W praktyce stosuje się je z rozważeniem u pacjentów z cukrzycą, dną moczanową i zaburzeniami gospodarki elektrolitowej.