dispersionstechnieken

Dispersionstechnieken zijn processen bedoeld om vaste deeltjes, druppels of vezels in een vloeibare of continue fase zodanig te verdelen dat een stabiele dispersie ontstaat. Ze worden toegepast in verf en coatings, drukinkten, geneesmiddelensuspensies, keramische slurries en voedingsproducten, waar een uniforme deeltjesverdeling de eigenschappen en prestaties beïnvloedt.

Veelgebruikte methoden zijn mechanische dispersie met roeren of hoogsnelheidsmixers; ball- of bead milling; ultrasonische dispersie door cavitatie; en hoge-druk homogenisatie of jet-milling. Voor zeer kleine deeltjes kunnen microfluidisatie of kolloïdmolen worden ingezet. Vaak worden twee of meer technieken gecombineerd.

De stabiliteit van een dispersie wordt vergroot met dispersanten, oppervlakte-actieve stoffen, polymeren of elektrokinetische stabilisatie (bijv. zeta-potentiaal). Belangrijke afwegingen zijn voorkomen van re-aggregatie, warmteontwikkeling en contaminatie door slijtage van media. Procesparameters zoals tijd, intensiteit en temperatuur bepalen de uiteindelijke deeltjesgrootte.

De keuze van dispersionstechniek hangt af van aard van de vaste stof, het medium en de gewenste grootte en stabilisatie. Bij procesbewaking worden de deeltjesgrootteverdeling, zeta-potentiaal en rheologische eigenschappen gemeten.

Een goede dispersie vereist ook schone, compatibele materialen en aandacht voor schaalvergroting bij industriële productie.