blokfluit

De blokfluit is een houten of kunststof fipplefluit uit de recorderfamilie. Geluid ontstaat doordat de speler lucht door een mondstuk blaast waarin een klein blokje (het fipple) de luchtstroom naar de rand (labium) dirigeert, waardoor een toon wordt gevormd. De blokfluit kent verschillende toonhoogten en registraties, variërend van sopraan tot bas, en omvat onder meer sopranino, sopraan, alt, tenor en bas. De meeste modellen hebben zeven openingen aan de voorzijde en een duimhole aan de achterzijde; door de vingers en duim te bewegen, worden toonhoogten gecreëerd. De klank en respons verschillen per model en materiaal, wat bepalend is voor speelstijl en repertoire.

Historisch ontstond de blokfluit in de late middeleeuwen en kende haar hoogtijdagen in de Renaissance en Barok. Traditioneel werd hij gemaakt van hout, zoals boxwood of palissander; moderne instrumenten kunnen ook van kunststof zijn. Doorlopend zijn er verschillende lengtes en tonaliteiten. In de 17e en 18e eeuw speelde de blokfluit een centrale rol in gezelschapsmuziek en onderwijs. In de 20e eeuw leidde de vroege-muziekbeweging tot hernieuwde belangstelling en een opleving van het instrument door fabrikanten als Moeck, Yamaha en Aulos.

Vandaag is de blokfluit vooral bekend als educatief instrument en als middel voor uitvoeringen van vroegbarok repertoire. Daarnaast wordt er hedendaagse muziek voor blokfluit geschreven en uitgevoerd, zowel solistisch als in ensembles. Techniek omvat ademcontrole, tonging en articulaties zoals legato en staccato, met verschillende klankkleuren afhankelijk van de hoogte en het instrument. Blokfluiten worden vaak aangetroffen in muziekonderwijs, ensembles voor vroege muziek en bij amateurmuzici.