Zdrobniki

Zdrobniki, zwane również zdrobnieniami, są formami wyrazów w języku polskim, które wskazują na małość, opatrują emotywny lub potoczny ton, albo służą wyrażeniu sympatii i zażyłości. Proces ten polega na tworzeniu nowych form morfologicznych od bazowego słowa poprzez dodanie odpowiednich sufiksów, często z drobnymi zmianami brzmieniowymi. Zdrobnienia są powszechnie używane w kontaktach codziennych, w mowie rodzinnej, w adresowaniu bliskich oraz w odniesieniu do przedmiotów lub zwierząt.

Najczęściej spotykane sufiksy zdrobnień obejmują takie jak -ek, -ek, -ka, -czko, -uszek, -eńko, -ienka, -usia i pokrewne. Przykłady: dom → domek, pies → piesek, kot → kotek, książka → książeczka, dziewczyna → dziewczynka, mama → mamusia, słońce → słoneczko, oko → oczko, serce → serduszko, kwiat → kwiatuszek, ryba → rybka. Niekiedy tworzy się także zdrobnienia o zmodyfikowanym znaczeniu, które niosą czułość lub lekko żartobliwy ton, a w pewnych kontekstach mogą także brzmieć pretensjonalnie lub protekcjonalnie.

Zdrobnienia odzwierciedlają bogactwo polskiej kultury językowej, pozwalają na subtelną niuansację wypowiedzi i są częstym elementem imion i form adresowania. W porównaniu z innymi językami słowiańskimi, polskie zdrobnienia wykazują dużą zróżnicowaną i elastyczną produktywność morfologiczną.