Verbindinggeoriënteerde

Verbindinggeoriënteerde communicatie verwijst naar een manier van gegevensoverdracht waarbij een verbinding tussen zender en ontvanger eerst wordt opgezet en gedurende de sessie behouden blijft. Pas nadat de verbinding is vastgesteld kan de daadwerkelijke gegevensstroom beginnen. Tijdens de sessie wordt doorgaans een staat bijgehouden, zodat pakketten in de juiste volgorde kunnen aankomen, fouten kunnen worden gedetecteerd en ontbrekende gegevens kunnen worden hersteld.

Een kernkenmerk is het handshake-proces waarmee de twee partijen een logische verbinding tot stand brengen. Bij verbindinggeoriënteerde systemen wordt meestal een virtueel circuit of een gesprekstype verbinding behouden, met mechanismen voor flow- en congestiecontrole en foutafhandeling. Doorgaans biedt deze benadering betrouwbaarheid, wederzijdse al dan niet gegarandeerde levering, en volgordebehoud, ten koste van extra overhead en latentie.

In de praktijk wordt verbindinggeoriënteerde communicatie veel gebruikt op de transportlaag van netwerken. Het bekendste voorbeeld is het Transmission Control Protocol (TCP) dat boven IP opereert en een betrouwbare, geordende stroom levert. Andere voorbeelden zijn reserverings- en signaalprotocollen in telecommunicatienetwerken; in softwareontwikkeling uit zich dit vaak in socket-interfaces waarbij een verbinding moet worden geopend en gesloten.

Verbindingloze (connectionless) systemen daarentegen verzenden data zonder vooraf opgezette verbinding, wat leidt tot lagere overhead maar minder garanties voor levering en volgorde. De keuze tussen beide benaderingen hangt af van de vereiste betrouwbaarheid, latency en het type toepassing.