Isolatieweerstandstesten

Isolatieweerstandstesten is een elektrotechnisch testproces waarbij de integriteit van isolatiemateriaal wordt beoordeeld door de isolatieweerstand te meten. Een hoog DC-Voltage wordt aangelegd tussen geleiders en tegen aarde (of tussen geleiders bij kabels met meerdere aders) en de resulterende stroom wordt omgezet in een weerstand, uitgedrukt in megohm (MΩ). Een hogere isolatieweerstand duidt op betere isolatie. Deze test wordt toegepast op elektrische installaties, kabels, motoren, transformatoren en andere apparatuur waarbij isolatie van belang is.

Procedure en span: de te testen apparatuur is uitgeschakeld en losgekoppeld van de netvoeding. Een megohmmeter (megger) wordt aangesloten tussen relevante punten. Testspanningen van ongeveer 250, 500 of 1000 V DC worden gebruikt, afhankelijk van de nominale spanning van de apparatuur en de geldende normen. De meting wordt meestal na een korte stabilisatieperiode uitgevoerd, bijvoorbeeld 10 tot 60 seconden. Voor leeftijds- en conditieanalyse worden soms aanvullende indexmetingen toegepast, zoals de Polarization Index (PI) of Dielectric Absorption Ratio (DAR), die readings over tijd vergelijken.

Interpretatie: IR-waarden worden uitgedrukt in MΩ. Over het algemeen wijzen hogere waarden op een betere isolatie; lagere waarden kunnen duiden op verontreiniging, veroudering of beschadiging. Acceptatiecriteria variëren per apparatuur, fabrikant en omgeving; trends in metingen (waarbij meerdere metingen onder vergelijkbare omstandigheden worden vergeleken) zijn belangrijker dan een enkele waarde. Temperatuur, vocht en inspectie-omstandigheden beïnvloeden de metingen.

Toepassingskader en veiligheid: isolatieweerstandstesten dienen uitgevoerd te worden door gekwalificeerd personeel met passende veiligheidsmaatregelen. Na afloop van de test moet de spanning volledig worden kwijtgeschoten. Resultaten worden vaak gerelateerd aan relevante normen en onderhoudsregimes om veiligheid en betrouwbaarheid te waarborgen.