Inflatiegeïndexeerde

Inflatiegeïndexeerde is een term die wordt gebruikt om financiële instrumenten, contracten of inkomens aan te duiden waarvan de waarde of uitkeringen periodiek worden aangepast aan de inflatie. Doorgaans wordt een consumentenprijsindex (CPI) of een vergelijkbare index gebruikt als maatstaf voor inflatie.

Een van de meest voorkomende toepassingen is de inflatiegeïndexeerde obligatie. Bij dit soort obligatie wordt de hoofdsom (principal) aangepast aan de inflatie, en de couponbetalingen worden berekend over deze geïndexeerde hoofdsom. Op de vervaldag kan de uiteindelijk uitgekeerde hoofdsom hoger of lager uitvallen afhankelijk van inflatie. In sommige markten blijft een minimale hoofdsom bestaan, zodat deflatie niet tot een verlies tegen de oorspronkelijke hoofdsom leidt.

Daarnaast kunnen lonen, pensioenen, huurcontracten en sociale uitkeringen inflatiegeïndexeerd zijn, wat betekent dat uitkeringen of betalingen jaarlijks meegroeien met de inflatie. Dit vermindert het inkomensverlies bij prijsstijgingen en handhaaft het reële koopkrachtniveau.

Voordelen zijn onder meer bescherming tegen inflatie en minder koopkrachtverlies. Nadelen omvatten complexiteit in berekeningen, mogelijke lagere reële rendementen bij lage inflatie, en variatie in definities en methoden voor inflatie-indexering (bijv. CPI versus HICP) of fiscale behandeling en liquiditeit. De concrete werking hangt af van jurisdictie en contractvoorwaarden.