Anorganik

Anorganik kimya, inorganik bileşiklerin yapısı, özellikleri, sentezi ve tepkilerini inceleyen kimya dalıdır. Kapsamı geniştir ve metal oksitler, tuzlar, halojenürler, sülfürler, karbonatlar ve silikatlar gibi sınıfları; ayrıca koordinasyon kimyası ve bazı metal içeren bileşikler dahil olmak üzere pek çok alt dalı kapsar. Organik kimyadan farkı, çoğunlukla hidrokarbon içermeyen bileşiklerle çalışmasıdır; buna karşın karbonat, silikat ve bazı karbon içeren inorganik bileşikler de bu disipline dahildir. İnorganik kimya, mineralojiden kataliz ve biyoinorganik çalışmalara kadar geniş bir uygulama yelpazesine sahiptir.

Köken olarak kökleri antik bilime kadar uzansa da modern inorganik kimya, 18. ve 19. yüzyıllarda güvenilir sentez yöntemleri ve yapının kavramsallaştırılması ile gelişmiştir. Endüstriyel kimya, seramik ve metalurji gibi alanların ilerlemesiyle inorganik bileşiklere olan talep artmıştır. Günümüzde teknikler arasında X-ışını kırınımı, spektroskopi, mikroskopi ve hesaplamalı kimya yer alır; yüksek sıcaklıklardaki fırınlar ve çözelti reaksiyonları bu alanda temel rol oynar.

Alt dallardan bazıları biyoinorganik kimya, koordinasyon kimyası, katı hal kimyası ve katalizidir. Koordinasyon bileşikleri, metal merkezli iyonların liganlarla oluşturduğu komplekslerdir ve katalizden sensörlere kadar pek çok uygulamaya sahiptir. İnorganik polimerler, seramikler ve yarı iletkenler malzeme bilimi içinde önemli yer tutar.

Tipik inorganik bileşikler arasında oksitler, halojenürler, sülfürler, karbonatlar, nitrürler ve silikatlar ile çeşitli tuzlar bulunur. Bu bileşikler gübreler, katalizörler, cam, seramik ve yapısal malzemeler ile elektronik ve enerji teknolojilerinde kullanılır.