wróg

Wróg to polski rzeczownik rodzaju męskiego, oznaczający osobę lub grupę będącą przeciwnikiem lub zagrożeniem w kontekście konfliktu, rywalizacji lub antagonizmu. Słowo może mieć dosłowne znaczenie (np. wroga w czasie wojny) jak również przenośne (wróg wewnętrzny, przeszkoda stojąca na drodze do celu). W języku potocznym używany jest jako synonim przeciwnika lub nieprzyjaciela.

Etymologia i pokrewieństwo: wróg wywodzi się z prasłowiańskiego słowa *vьragъ* i ma cognaty w innych językach słowiańskich, na przykład rosyjskie враг (vrag) oraz ukraiński ворог (voroh). Ta rodzina wyrazów utrzymuje znaczenie związane z przeciwnikiem i antagonizmem.

Morfologia: w liczbie pojedynczej ma formy: mianownik wróg, dopełniacz wroga, celownik wrogowi, biernik wroga, narzędnik wrogiem, miejscownik wrogu. Liczba mnoga to: mianownik wrogowie, dopełniacz wrogów, celownik wrogom, biernik wrogów, narzędnik wrogami, miejscownik wrogach. Istnieje przymiotnik wrogi, oznaczający «hostile» lub «wrogi» w sensie antagonizmu, używany w zwrotach takich jak wrogi zamiar.

Zastosowania: typowe zwroty to wróg ludu, wróg publiczny, wróg numer jeden. W narracjach wojennych i politycznych słowo to podkreśla konflikt lub rywalizację, lecz także bywa używane w metaforycznym sensie, np. obrona przed „wrogiem czasu” czy obawy przed „wewnętrznym wrogiem”.

Zobacz także: nieprzyjaciel, przeciwnik, wrogość, wrogi (przymiotnik).