tiazydowych

Tiazydowe leki moczopędne (tiazydowe) to klasa diuretyków stosowanych w leczeniu nadciśnienia tętniczego oraz obrzęków związanych z chorobami układu sercowo-naczyniowego i nerkowego. Wśród nich wyróżnia się klasyczne tiazydy oraz leki tiazydopodobne, które mają podobny mechanizm działania, ale różnią się farmakokinetyką i zastosowaniami klinicznymi.

Mechanizm działania polega na hamowaniu Na+/Cl− symportera (NCC) w dystalnym odcinku cętki nerkowej. Skutkiem jest zwiększone wydalanie sodu, chloru i wody, co prowadzi do diurezy oraz redukcji objętości krwi. Dodatkowo tiazydy zmniejszają wydalanie wapnia, co może korzystnie wpływać na profil wapniowy i pomagać w profilaktyce kamicy nerkowej wapniowej. Działają stosunkowo średnio długo i często wymagają regularnego przyjmowania.

Wskazania obejmują nadciśnienie tętnicze (często jako element terapii skojarzonej), obrzęki związane z chorobami serca lub wątroby, przewlekłą niewydolność nerek w pewnych warunkach, a także hiperkalciurię. Niektóre leki tiazydopodobne, takie jak indapamid i metolazone, mogą być stosowane w podobnych wskazaniach, zwłaszcza gdy klasyczne tiazydy nie są wystarczające lub wymagają dłuższego działania.

Działania niepożądane obejmują zaburzenia elektrolitowe (hiponatremia, hipokaliemia, hipomagnezemia), odwodnienie, zwiększone stężenie kwasu moczowego (ryzyko dny moczanowy) i czasem zaburzenia tolerancji glukozy. Tiazydy mogą nasilać działanie NSAID na nerki oraz wchodzić w interakcje z innymi lekami przeciwzastawkowymi lub digoksyną. Przeciwwskazane są w ciężkiej niewydolności nerek oraz w pewnych przypadkach hiponatremii.

Nomenklatura obejmuje zarówno klasyczne tiazydy (np. hydrochlorotiazid, chlortalidon), jak i leki tiazydopodobne (np. indapamid, metolazona). W praktyce klinicznej decyzja o wyborze zależy od profilu pacjenta i celów terapeutycznych.