rozruszniki

Rozrusznik serca, w liczbie mnogiej rozruszniki, to elektroniczne urządzenie medyczne stosowane w medycynie serca w celu regulowania rytmu i częstości pracy serca. Zwykle wszczepiany pod skórę na klatce piersiowej i połączony z sercem za pomocą jednego lub kilku przewodów elektrodiagnostycznych. Urządzenie monitoruje rytm serca i wysyła sygnały elektryczne, które korygują jego przebieg, gdy naturalny rozrusznik serca nie działa prawidłowo.

Rodzaje rozruszników obejmują systemy jedno-, dwukomorowe i biventrykalne (CRT). Wskazania obejmują przewlekłą bradykardię, bloki przewodzenia przedsionkowo-komorowego oraz niewydolność serca z dyssynchronią. Nowoczesne urządzenia często oferują zdalne monitorowanie i możliwość programowania parametrów bez konieczności powrotu do stacji.

Procedura wszczepienia rozrusznika wykonywana jest zwykle w oddziale kardiologii zabiegowej pod znieczuleniem miejscowym; polega na wprowadzeniu elektrody przez żyłę do serca, a następnie umieszczeniu generatora pod skórą. Czas zabiegu i rekonwalescencja zależą od stanu pacjenta. Ryzyko obejmuje infekcję, uszkodzenie naczynia, czy przemieszczenie elektrody. Żywotność baterii wynosi zazwyczaj od 5 do 15 lat.

Po wszczepieniu pacjent podlega regularnym kontrolom serca i może korzystać z zdalnego monitorowania stanu urządzenia. W codziennym życiu ważne jest unikanie silnych pól magnetycznych i urządzeń interferujących z pracą rozrusznika; niektóre nowoczesne modele są również zgodne z MRI w ograniczonych warunkach. W miarę starzenia się urządzeń decyzję o wymianie podejmuje lekarz.

Historia: pierwszy implantowalny rozrusznik serca został wszczepiony w 1958 roku w Szwecji. Od tego czasu technologia uległa znacznemu postępowi, zwiększając skuteczność leczenia bradykardii i niewydolności serca.