naddiagnostyka

Naddiagnostyka to wykonywanie dodatkowych badań diagnostycznych po wstępnej ocenie lekarskiej w celu doprecyzowania rozpoznania, oceny zaawansowania choroby lub wykrycia współistniejących schorzeń. Może być stosowana w różnych dziedzinach medycyny, w tym w opiece podstawowej, szpitalnej, radiologii czy onkologii.

Typowe formy naddiagnostyki obejmują badania obrazowe (np. USG, RTG, MRI, CT, PET), badania laboratoryjne (mniej lub bardziej specjalistyczne markery, profile krwi), badania funkcjonalne (EKG, spirometria, testy wysiłkowe) oraz interwencje takie jak biopsje, a także testy genetyczne. Decyzja o rozszerzeniu diagnostyki zależy od niejasności wyników początkowych, przebiegu choroby, ryzyka u pacjenta oraz potrzeb kwalifikacji do leczenia lub zabiegu.

Korzyści z naddiagnostyki obejmują poprawę trafności rozpoznania, lepsze dopasowanie leczenia, wczesne wykrywanie powikłań i komplikacji oraz zmniejszenie ryzyka błędnych decyzji terapeutycznych. Jednak naddiagnostyka wiąże się także z kosztami, obciążeniem pacjenta, możliwym narażeniem na promieniowanie, a także ryzykiem wyników fałszywie dodatnich lub incydentalnych znalezisk prowadzących do niepotrzebnych badań.

W praktyce naddiagnostyka powinna być prowadzona zgodnie z zasadą uzasadnionej diagnostyki, oparte na dowodach i wspólnej decyzji z pacjentem, uwzględniającej korzyści, ryzyka i koszty.