mózgoczaszki

Mózgoczaszka, znana również jako neurocranium, to część czaszki otaczająca mózg. Jej główna funkcja to ochrona mózgu przed urazami oraz zapewnienie mechanicznego osadzenia narządów zmysłów i naczyń związanych z mózgiem. Mózgoczaszka stanowi część całej czaszki i w odróżnieniu od części twarzowej (splanchnocranium) sprowadza się przede wszystkim do ochrony mózgu i podstawy czaszki.

W skład mózgoczaszki wchodzą osiem kości w dorosłym człowieku: kość czołowa, dwie kości ciemieniowe, dwie kości skroniowe, kość potyliczna, kość klinowa i kość sitowa. Kości te tworzą dwie główne części: kalvarię (czaszka mózgowa wierzchnia) — górna i boczna część czaszki, oraz podstawę czaszki (basis cranii) — dolną część, która tworzy podstawę mózgowej jamy czaszki. Czaszka mozgoczaszkowa łączy się ze strukturą twarzową poprzez liczne szewowe więzadła.

Rozwój mózgoczaszki wiąże się z różnymi typami kostnienia. Kości kalvarii powstają przede wszystkim drogą kostnienia mezenchymalnego (intramembranous ossification), podczas gdy kości podstawy czaszki rozwijają się także przez kostnienie chrząstkozrostowe (endochondral ossification). U niemowląt i dzieci czaszkę cechują ciemiączka i szwy, które umożliwiają wzrost mózgu i czaszki w okresie rozwoju.

Zaburzenia mózgoczaszki, takie jak craniosynostosis (przerost szwów), mogą wpływać na kształt i rozwój czaszki. W anatomii i medycynie pojęcie mózgoczaszki odnosi się również do różnic międzygatunkowych w budowie neurocranium i jego ewolucyjnych adaptacjach.