hermeneutyki

Hermeneutyki to pojęcie w języku polskim odnoszące się zarówno do hermeneutyki jako dziedziny nauki, jak i do osób ją praktykujących. W użyciu akademickim termin ten najczęściej odnosi się do zbioru metod i teorii służących interpretacji tekstów, języków i innych systemów znaczeniowych, a także do praktyków, którzy te metody stosują.

Hermeneutyka to ogólna teoria i metodologia interpretacji. Główne zadanie hermeneutyki polega na odtworzeniu intencji autora oraz na zrozumieniu znaczenia tekstu w jego kontekście historycznym i kulturowym, biorąc jednocześnie pod uwagę rolę interpretatora. Współczesne podejścia podkreślają, że znaczenie jest wynikiem dialogu między tekstem a czytelnikiem oraz między różnymi kontekstami kulturowymi. Kluczowe pojęcia to cykl hermeneutyczny (napływ zrozumienia od całości do części i z powrotem), kontekst historyczny i kulturowy oraz pojęcie fuzji horizonów, sformułowane przez Hansa-Georga Gadamera.

Historia hermeneutyki sięga starożytności i tradycji egzegetycznych, lecz jej nowożytna forma rozwinęła się w XIX wieku ( Wilhelm Dilthey) i nabrała znaczenia w XX wieku (m.in. Gadamer, Paul Ricoeur). Hermeneutyka znalazła zastosowanie w literaturoznawstwie, teologii, prawoznawstwie, filozofii i naukach społecznych, a także w eksplikacjach kulturowych i interpretacji źródeł historycznych.

Krytyka dotyczy głównie możliwości subiektywności i relatywizmu interpretacyjnego, lecz zwolennicy podkreślają, że metodologia hermeneutyczna wprowadza świadomość kontekstu i własnych założeń oraz stara się systematyzować proces interpretacji. See also: hermeneutyka, egzegeza, interpretacja tekstu.