biostymulacji

Biostymulacja, czyli biostymulacja biologiczna, to zbiór metod mających na celu pobudzanie procesów biologicznych w celu przyspieszenia gojenia, regeneracji tkanek oraz redukcji bólu i stanu zapalnego. Wykorzystuje się tu bodźce fizyczne, takie jak światło, pola elektromagnetyczne i ultradźwięki, a także sygnały chemiczne, które wpływają na komórki i tkanki. Termin ten używany jest w medycynie, stomatologii, medycynie sportowej i estetyce.

Mechanizmy działania obejmują fotobiomodulację (niskoenergetyczne działanie światła), gdzie fotony oddziałują na mitochondria komórek, zwiększając produkcję ATP i modulując reakcje oksygenowe. W efekcie aktywują się szlaki sygnałowe, wzrasta synteza kolagenu i czynników wzrostu, dochodzi do angiogenezy oraz modulacji stanów zapalnych i odczuwania bólu. Inne metody to nisko intensywne ultradźwięki, stymulacja elektryczna (mikroprąd, TENS) i pola magnetyczne, które wpływają na aktywność komórek i przepływ krwi.

Zastosowania obejmują fotobiomodulację laserową lub LED do wspomagania gojenia ran, owrzodzeń i urazów mięśniowo-szkieletowych, gojenie błon śluzowych oraz terapię pozabiegową. Stymulacja elektryczna i mikroprąd znajdują zastosowanie w łagodzeniu bólu i wspomaganiu naprawy tkanek; ultradźwięki niskiej intensywności bywają wykorzystywane przy gojeniu kości i tkanek miękkich. W stomatologii biostymulacja bywa stosowana po zabiegach ekstrakcji, implantologii i w leczeniu ran pooperacyjnych.

Bezpieczeństwo i dowody: Biostymulacja jest zazwyczaj bezpieczna przy prawidłowym stosowaniu i zgodnie z parametrami urządzeń. Skuteczność zależy od doboru parametrów (długość fali, dawka, czas naświetlania) oraz od schorzenia; dowody są zróżnicowane pod kątem jakości. Biostymulacja jest zwykle uzupełnieniem standardowej opieki, a nie jej substytutem. Przeciwwskazania obejmują nadwrażliwość na światło, obecność nowotworu w obszarze zabiegu oraz wrażliwe struktury oczu przy zabiegach optycznych.