stymulacja

Stymulacja to proces pobudzania komórek, tkanek lub układów organizmu, który wywołuje odpowiedź biologiczną. Pojęcie używane jest w medycynie, biologii i psychologii i obejmuje różne techniki oraz zastosowania, od terapii po badania naukowe.

Najczęstsze rodzaje stymulacji to: stymulacja elektryczna, która wykorzystuje prąd lub pole elektryczne do pobudzenia nerwów i mięśni (np. elektrostymulacja, implantowalne stymulatory mózgowe); stymulacja magnetyczna, wykorzystująca silne pola magnetyczne (np. TMS); stymulacja optyczna, używająca światła, np. w technikach optogenetycznych; stymulacja chemiczna, polegająca na podawaniu substancji wpływających na receptory; stymulacja sensoryczna, celowo pobudzająca zmysły w terapii rozwojowej i rehabilitacji.

Zastosowania kliniczne to m.in. neuromodulacja i leczenie schorzeń układu nerwowego. Deep brain stimulation (DBS) stosowana w chorobie Parkinsona, dystonii; stymulacja nerwu błędnego (VNS) w epilepsji i depresji opornej na leczenie; TMS w depresji i innych zaburzeniach; stymulacja rdzenia kręgowego w przewlekłym bólu; stymulacja mózgowa w badaniach plastyczności mózgu.

W kontekście rozwoju i terapii dzieci stymulacja sensoryczna odgrywa rolę w integracji sensorycznej, terapii wcześniaków i stymulowaniu rozwoju poznawczego.

Bezpieczeństwo: stymulacja, zwłaszcza elektroniczna i neurostymulacja, wymaga nadzoru medycznego. Niewłaściwe parametry mogą powodować uszkodzenia tkanek, ból, drgawki lub inne działania niepożądane. Planowanie i monitorowanie prowadzone są według wytycznych.