autotroficznych

Autotroficzne organizmy, zwane autotrofami, potrafią wytwarzać związki organiczne z nieorganicznych źródeł węgla, najczęściej CO2 lub wodorowęglanów. Wykorzystują do tego energię pochodzącą z promieniowania słonecznego lub z reakcji chemicznych, dzięki czemu nie potrzebują preformowanych związków organicznych od innych organizmów.

Podstawowy podział obejmuje dwa typy: fotoautotrofy i chemoautotrofy. Do fotoautotrofów należą rośliny, glony i sinice, które za pomocą fotosyntezy przekształcają światło w energię i wykorzystują CO2 do syntezy związków organicznych. Chemoautotrofy generują energię z utleniania nieorganicznych związków chemicznych — takich jak amoniak (NH3/NH4+), nitryty NO2− lub azotan NO3−, siarczki S2−, wodór H2 i żelazo Fe2+ — i także wiążą CO2 w związki organiczne.

W zależności od szlaku metabolicznego, procesy węglo-fiksji mogą przebiegać różnymi drogami. W wielu fotoautotrofach dominuje cykl Calvina. Niektóre chemoautotrofy wykorzystują inne szlaki karboksylacyjne, na przykład odwrócony cykl kwasu cytrynowego (odwrócony cykl Krebsa).

Rola ekologiczna autotrofów jest fundamentalna: stanowią podstawę większości sieci pokarmowych i wytwarzają tlen podczas fotosyntezy. Chemoautotrofy odgrywają kluczową rolę w środowiskach bez światła i w ekstremalnych ekosystemach hydrotermalnych, gdzie energia pochodzi z nieorganicznych związków. Ogólnie procesy autotroficzne mają istotny wpływ na obieg węgla i gazów w środowisku.