Konfokalna

Konfokalna odnosi się do technik i urządzeń wykorzystujących zasadę konfokalności w obrazowaniu, przede wszystkim w mikroskopii konfokalnej. Mikroskopia konfokalna umożliwia optyczne sekcjonowanie próbki i uzyskanie wysokiego kontrastu dzięki redukcji światła pochodzącego z warstw poza ostrością.

Zasada działania opiera się na skanowaniu próbki przez punktowe źródło światła (zwykle laser). Światło fluorescencyjne przechodzi przez mały otwór filtrujący (pinhol) ustawiony w tej samej płaszczyźnie ostrości. Dzięki temu światło z innych warstw jest tłumione, co pozwala uzyskać obraz z poprawioną separacją osiową i umożliwia rekonstrukcję trójwymiarową z kolekcji przekrojów.

Najczęściej spotykane warianty to laser-scanning confocal microscopy (LSCM) oraz konfokalny mikroskop z wirującym dyskiem (spinning-disk). LSCM skanuje próbkę punkt po punkcie, natomiast konfokalny dysk wiruje, pozwalając na szybsze uzyskiwanie obrazów kosztem pewnych kompromisów w rozdzielczości.

Zastosowania obejmują badania biologiczne i medyczne (obrazowanie komórek i tkanek), immunologię, histologię, nauki o materiałach oraz obrazowanie w technologii półprzewodnikowej. Mikroskopia konfokalna umożliwia tworzenie trójwymiarowych rekonstrukcji oraz analizy cech w różnych głębokościach próbki.

Zalety to wyższy kontrast i lepsza osiowa rozdzielczość w porównaniu z mikroskopią szerokiego pola, a także możliwość obserwacji cienkich przekrojów. Ograniczenia obejmują wyższy koszt, większą złożoność ustawień, wolniejsze skanowanie w porównaniu z szerokim polem oraz potencjalne fotostresy i fotoutlenianie próbki. Koncepcja konfokalności została opracowana w połowie XX wieku przez Marshalla (Marvina) Minsky.