Indentaties

Indentaties verwijst naar de ruimte aan het begin van een regel of blok tekst of code. Het dient om structuur, overzicht en leesbaarheid te suggereren. In lopende tekst wordt vaak een eerste-regel inspringing toegepast bij elke alinea. De maatvoering varieert, maar een gebruikelijke omvang ligt tussen ongeveer 0,5 en 1 centimeter. Moderne lay-out kent daarnaast vaak geen inspringing maar extra ruimte tussen alinea’s; beide methoden dienen hetzelfde doel: het visueel scheiden van paragrafen.

Bij lijsten, bibliografieën en referenties wordt vaak gebruikgemaakt van een hangende inspringing. De eerste regel staat uitgelijnd, terwijl de volgende regels een inspringing hebben. Dit vergemakkelijkt het scannen van de informatie.

In de wereld van programmeren heeft indentatie ook een functionele betekenis. In sommige talen, zoals Python, definieert witruimte blokken code en is indentatie syntactisch vereist. Andere talen gebruiken haakjes of sleutelwoorden om blokken af te bakenen, maar een consistente inspringing blijft belangrijk voor leesbaarheid. Moderne stijlrichtlijnen (bijv. PEP 8 voor Python) bevelen vaak vier spaces aan per niveau; bij sommige projecten wordt tabs gebruikt. Onconsequente indentatie kan fouten opleveren of code onleesbaar maken.

Historisch gezien ontstond indentatie uit typografische praktijken voordat er elektronische tekstverwerkers bestonden, toen ruimte en marges moest helpen structuur geven. Tegenwoordig blijft het een basisinstrument van tekst- en codeorganisatie, terwijl veel schrijfsystemen automatische opmaak en opmaakstijlen leveren.