Elektromiografia

Elektromiografia (EMG) to technika służąca do oceny elektrycznej aktywności mięśni szkieletowych. Wykorzystywana jest zarówno w diagnostyce neurologicznej, jak i w badaniach biomechanicznych. Wyróżnia się dwa główne rodzaje EMG: EMG igłowy (needle EMG), w którym elektrody są wprowadzane bezpośrednio do mięśnia, oraz EMG powierzchniowy (surface EMG, sEMG), w którym elektrody umieszczone są na skórze nad badanym mięśniem.

Podczas badania mierzy się aktywność elektryczną motoneuronów i jednostek motorycznych. Rejestrowane są potencjały jednostek motorycznych (MUAP) oraz, w spoczynku, spontaniczna aktywność mięśniowa (np. fibrylacje, fasikacje). Sygnały zapisywane są za pomocą wzmacniaczy i filtrów, a następnie analizowane w czasie i, czasem, w częstotliwości. EMG bywa łączone z badaniem przewodnictwa nerwowego (NCS) dla pełniejszej oceny układu nerwowego.

EMG ma szerokie zastosowania kliniczne. Pozwala na diagnozę zaburzeń nerwowo-mięśniowych, takich jak neuropatie obwodowe, radikulopatie, miopatie i choroby neuronu ruchowego. Używana jest także w badaniach funkcji mięśni, rehabilitacji, ergonomii oraz w biofeedbacku.

Procedura może być wykonywana z wykorzystaniem igłowych elektrod lub elektrod powierzchniowych. Pacjent przygotowuje skórę, a w badaniu igłowym lekarz wprowadza cienką igłę elektrody do wybranego mięśnia. Czas trwania to zwykle kilka do kilkudziesięciu minut. Ryzyko obejmuje niewielki dyskomfort, siniaki i, rzadko, infekcję.

Interpretacja opiera się na ocenie spontanicznej aktywności w spoczynku, morfologii MUAP oraz sposobu rekrutacji podczas wzbudzania. Wyniki wymagają kontekstu klinicznego, ponieważ podobne wzorce mogą występować w różnych zaburzeniach.

Historia EMG rozwijała się w XX wieku wraz z rozwojem igłowej i powierzchniowej EMG; obecnie EMG stanowi standardowe narzędzie w elektrofizjologii.