Antiresorpcja

Antiresorpcja kości, zwana także terapią antyresorcyjną, odnosi się do zestawu metod hamujących resorpcję kości przez osteoklasty. Celem jest opóźnienie utraty masy kostnej i wzmocnienie szkieletu. Główne mechanizmy obejmują hamowanie aktywności osteoklastów i indukcję ich apoptozy (np. bisfosfoniany), a także blokowanie sygnału RANKL, niezbędnego do różnicowania i funkcjonowania osteoklastów (denosumab). Inne podejścia to modulatory receptorów estrogenowych (SERM) oraz, w mniejszym zakresie, terapie hormonalne.

W praktyce antyresorpcja stosowana jest w leczeniu osteoporozy i innych schorzeń prowadzących do nadmiernej resorpcji kości, takich jak osteopenia o wysokim ryzyku złamań, choroba Pageta, a także w leczeniu i profilaktyce komplikacji kostnych związanych z nowotworami (metastazy do kości) oraz hiperkalcemii. Leki antyresorpcyjne mogą być podawane doustnie lub dożylnie, w zależności od związanej z nimi substancji.

Najczęstsze działania niepożądane to dolegliwości żołądkowo-jelitowe, hipokalcemia i ból mięśniowo-szkieletowy. Poważniejsze powikłania to osteonekroza szczęki i zaburzenia funkcji nerek. Długotrwałe hamowanie remodelowania kości wymaga ostrożnego monitorowania, ograniczania dawki i suplementacji wapnia i witaminy D.