zasiedzenie

Zasiedzenie to instytucja prawa cywilnego w Polsce, na mocy której osoba może nabyć własność nieruchomości w wyniku długotrwałego, nieprzerwanego posiadania jej jak właściciel. Posiadanie musi być jawne, spokojne i wyraźnie prowadzone w charakterze właściciela, a upływ określonego czasu musi odpowiadać ustawowym warunkom.

W praktyce wyróżnia się dwa podstawowe tryby zasiedzenia: zwykłe (zwykłe zasiedzenie) i nadzwyczajne (zasiedzenie nadzwyczajne). Zwykłe zasiedzenie wymaga upływu 20 lat posiadania samoistnego w dobrej wierze i przysługuje, gdy posiadacz działa jak właściciel i ma przekonanie, że nabywa własność na podstawie swojego posiadania. Zasiedzenie nadzwyczajne następuje po upływie 30 lat posiadania samoistnego, bez wymogu dobrej wiary; w tym trybie sam fakt posiadania wystarcza do nabycia własności.

Warunki posiadania obejmują fakt, że posiadanie musi być samoistne (prowadzane jak właściciel) i utrzymywane w sposób trwały, jawny i bez125 przerw. W przypadku zwykłego zasiedzenia często podnosi się wymóg dobrej wiary, co nie dotyczy trybu nadzwyczajnego.

Skutkiem zasiedzenia jest nabycie własności nieruchomości wyłącznie po stwierdzeniu tego faktu przez właściwy sąd. Wnoszący powództwo musi wykazać długość posiadania oraz spełnienie ustawowych warunków. Zasiedzenie nie zastępuje konieczności formalnego przeniesienia własności, lecz stanowi podstawę do orzeczenia, że posiadacz stał się właścicielem.