wystarczajcym

Wystarczającego, wystarczająca i wystarczające formy należą do przymiotnika wystarczający, oznaczającego „wystarczający”, „dający wystarczające możliwości lub spełniający wymagania”. Słowo to opisuje rzecz, która zaspokaja daną potrzebę, nie pozostawiając konieczności dodawania niczego ponad to, co jest niezbędne.

Etymologia tego przymiotnika wiąże go z czasownikiem wystarczać (wystarczać) wywodzącym się od zapisu starcz- w znaczeniu „być wystarczającym”. Od czasownika powstała forma przymiotnikowa, używana w liczbie pojedynczej i różnych odmianach zgodnie z rodzajem i przypadkiem.

Formy i odmiana zależą od rodzajów: wystarczający (mianownik liczby pojedynczej, rodzaj męski), wystarczająca (mianownik liczby pojedynczej, rodzaj żeński), wystarczające (mianownik liczby pojedynczej, rodzaj nijaki). W narzeczu instrumentalnym używa się na przykład formy wystarczającym (np. „być wystarczającym powodem”). W liczbie mnogiej formy różnią się w zależności od rzeczownika, ale powszechnie spotyka się „wystarczające dowody” czy „wystarczające środki”.

Zastosowanie obejmuje zarówno język codzienny, jak i styl formalny, prawny czy naukowy. Wystarczająca ilość, wystarczające dane, wystarczający powód to typowe konstrukcje. W kontekście wartości, przymiotnik ten niesie odcień oceny negatywnie lub pozytywnie w zależności od kontekstu, lecz zawsze sugeruje spełnienie wymagań co do jakości lub ilości.

Zobacz także: starczyć, wystarczać; dostateczny.