vatnsnotkun

Vatnsnotkun er notkun fersks vatns til mannlegra nota og atvinnurekstrar. Hún nær yfir heimili, landbúnað, iðnað og opinbera rekstra, og hún byggir á að nýta uppsprettur eins og yfirborðsvatn og grunnvatn á ábyrgan hátt með það að markmiði að tryggja vatnsöryggi og vernda vistkerfi.

Mælingar og stefna: Notkun er oft mæld sem heildarmagn (m³ á ári) og notkun per íbúa, auk taps og leka í dreifikerfi. Slíkar upplýsingar styðja ákvarðanir um uppbyggingu, endurnýtingu og sparnað. Markmiðin eru að auka nýtingu, draga úr sóun og tryggja að vatn sé tiltækt fyrir framtíðina.

Helstu notkunarflokkarnir eru heimili (drykkjarvatn, þvottur, hreinlæti), landbúnaður (irrigation og ræktun) og iðnaður/orkuframleiðsla sem notar vatn í kælingu og framleiðslu. Einnig getur þjónusta og opinber starfsemi skapa reglulega vatnsþörf.

Umhverfisáhrif og stjórnun: Ofnotkun eða mengun getur haft neikvæð áhrif á grunnvatn, ár og vistkerfi. Leka í dreifikerfi og ófullkomin meðferð úrgangsvatns geta valdið skaða. Stjórnvöld og stofnanir setja reglur, eftirlit og fjárfestingar í uppbyggingu, endurnýtingu og nýrri tækni til að viðhalda vatnsöryggi og vernda náttúruna.

Ísland: Ísland nýtur ríkulegrar náttúrulegrar vatnsauðlindar og almennt er skortur á vatnsþörf ekki stórt mál, en áframhaldandi varðveisla, endurnýting og sjálfbær notkun eru mikilvæg. Stjórnsýsla og stofnanir vinna að regluverki og verkefnum sem stuðla að sjálfbærri vatnsnotkun og vernd vatnasvæða.