stentów

Stenty (ang. stents) to tubularne struktury z siatki metalowej lub polimerowej, które umieszcza się w naczyniach krwionośnych lub innych przewodach ciała w celu utrzymania drożności po zabiegach udrożniania. Za ich pomocą można zapobiegać ponownemu zwężeniu naczyń i utrudnieniom przepływu krwi, a także utrzymać przebieg przewodu w odpowiednim kształcie.

Stenty stosuje się w różnych układach naczyniowych i przewodach. Najczęściej używane są stenty wieńcowe w leczeniu miażdżycy tętnic wieńcowych, ale istnieją także stenty obwodowe do naczyń kończyn, stenty do dróg żółciowych (biliarne), moczowodowych, przełyku oraz do dróg oddechowych. W zależności od zastosowania dostępne są stenty bare-metal, stenty uwalniające leki (drug-eluting), które zmniejszają ryzyko restenozy, oraz stenty biodegradowalne, które ulegają częściowemu rozpuszczeniu w organizmie.

Materiał i wykończenie stentów wpływają na ich właściwości biologiczne i trwałość. Stenty metalowe najczęściej wykonane są ze stalowych lub stopów chromu-kobaltu, natomiast stenty uwalniające leki pokryte są powłokami zawierającymi lek, który hamuje proliferację komórek błony wewnętrznej naczyń. Biodegradowalne stenty wykonuje się z materiałów ulegających rozpuszczeniu po pewnym czasie.

Implantacja stentu to zabieg wykonywany zazwyczaj przez nakłucie tętnicy i wprowadzenie stentu za pomocą cienkiego cewnika. Różne typy stentów używane są w zależności od miejsca zastosowania i stanu pacjenta. Po implantacji u pacjentów z stentami wieńcowymi często zaleca się długotrwałą terapię przeciwpłytkową, aby zmniejszyć ryzyko zakrzepicy.

Historia stentów sięga lat 80. i 90., gdy opracowano pierwsze konstrukcje balonowo-expandowalne i później stenty uwalniające leki, a w ostatnich dekadach wprowadzono także stenty biodegradowalne. Dzięki postępom technologicznym stenty stały się ważnym narzędziem w interwencjach endowaskularnych.