satelitëve

Satellitet janë trupat qiellor që orbitojnë një trup më të madh. Ato mund të jenë natyralë, si Hëna që rrotullohet rreth Tokës, ose artificiale, të krijuara nga njerëzit për qëllime të ndryshme. Satellitet natyralë janë pjesë e sistemeve të planeteve dhe yjeve; Hëna është shembulli më i njohur i satelitit të Tokës. Satellitet artificiale janë pajisje të vendosura në orbitë për komunikim, vëzhgim të Tokës, navigacion dhe kërkime shkencore.

Orbita është një nga karakteristikat kryesore që përcakton funksionimin e satelitëve. Disa mbeten në orbitat e afërta Tokës (LEO), me lartësi rreth 160 deri në 2,000 kilometra mbi sipërfaqe. të tjera janë në orbitat e mesme (MEO), ndërsa të tjerët ndodhen në orbitat gjeostacionare (GEO) në rreth 35,786 kilometra mbi ekuatorin; në GEO, një satelit duket i palëvizshëm për një vend të caktuar në Tokë.

Përfitimet e satelitëve janë të shumta: komunikim (telekomunikacion, transmetim televiziv, internet), navigacion (GPS, Galileo, GLONASS), vëzhgim i Tokës për mjedis, bujqësi dhe menaxhim i emergjencave, si dhe kërkime shkencore. Një satelit përbëhet nga një bazë (bus), një ngarkesë (payload) dhe një sistem drejtimi dhe energjie, shpesh me panele diellorë dhe bateri.

Historia moderne filloi me lëshimin e Sputnik 1 nga Bashkimi Sovjetik në 1957, që hapi epokën e satelitëve artificiale. Që atëherë, përdorimi i satelitëve ka ndryshuar mënyrën e komunikimit, navigimit dhe monitoring të Tokës, duke e integruar hapësirën si një pjesë kyçe të infrastrukturës globale. Rrënjosja e mbeturinave hapësinore dhe menaxhimi i orbitave mbeten sfida të rëndësishme për sigurininë dhe vazhdimësinë e shërbimeve.