samorealizacj

Samorealizacja to proces rozwoju jednostki, w którym dąży ona do pełnego wykorzystania własnych możliwości, wartości i talentów oraz do życia zgodnego z własną tożsamością i przekonaniami. Pojęcie to wiąże się w psychologii z teorią sformułowaną przez Abrahama Maslowa, według której samorealizacja znajduje się na szczycie hierarchii potrzeb. Osiągnięcie wyższego poziomu zależy od zaspokojenia potrzeb fizjologicznych, bezpieczeństwa, przynależności i uznania. W praktyce samorealizacja oznacza rozwijanie swoich potencjałów, kształtowanie charakteru, a także dążenie do autentyczności i spójności między wartościami a działaniami.

Kluczowe cechy samorealizującej się osoby obejmują kreatywność, samowiedzę, autonomię oraz zdolność do budowania znaczących relacji. Taki sposób życia często wiąże się z podejmowaniem trudnych, autentycznych wyborów i poszukiwaniem celów, które zapewniają głębokie poczucie sensu. W literaturze podkreśla się również, że samorealizacja nie jest jednorazowym stanem, lecz procesem, który może przebiegać różnie w zależności od kontekstu kulturowego i życiowych okoliczności.

Krytycy zwracają uwagę na kulturowe uwarunkowania koncepcji Maslowa i na to, że samorealizacja bywa trudna do obiektywnego zmierzenia empirycznego. Współczesne podejścia podkreślają, że rozwój osobisty to złożony, dynamiczny proces, w którym ważną rolę odgrywają autonomia, kompetencje i relacje społeczne. W praktyce samorealizację stosuje się w psychoterapii, edukacji, doradztwie zawodowym i coachingu jako cel rozwoju człowieka.