samningagerðar

Samningagerð er ferlið sem leiðir til gerðar lagalega bindandi samnings milli aðila. Hún snýr að því hvernig skuldbindingar myndast, hverjir geta gert samninga og hvaða atriði samningurinn inniheldur. Samningar geta verið munnlegir eða skriflegir, en í mörgum tilvikum krefst lögin ákveðinna formgerða eða skriflegs samnings til sönnunar og framkvæmdar.

Helstu forsendur samningagerðar eru: samþykki beggja aðila með frjálsu og upplýstu viljaviði, hæfi til að gera samninga (lögráða og hæfi til samninga), og tilgangur til að stofna lagalega skuldbindingu. Einnig skiptir hlutverk aðra aðila og stjórn vernd í gegnum gott trúnaðar- og sanngirnisreglur. Aðilar geta samið um margt til dæmis um efni, verð, afnám eða afhendingu, og yfirleitt felur samningurinn í sér réttindi og skyldur beggja aðila.

Ferli samningagerðar felur í sér tilboð (tilboð sem eykur grundvöll til samþykkis), samþykki (arföldun sem samræmist efninu), og afhendingu samningsins sem fullnægir formlega. Hvað varðar efni samningsins ráða samningar oft fjárhags- og efnisleg skilyrði, afhendingar- og áhættuþættir, og meðferð annarra rétta, eins og skuldabréf eða ábyrgð. Ef brot eða vanefndir koma fram, er hægt að krefja skaðabætur, krefja uppfyllingu, rift samningi eða greiða annan réttarúrræði.

Væðing samninga er einnig háð lögum um réttindi neytenda, samninga sem krefjast sérstakra forms eða milligöngu dómstóla eða áðurnefndra aðila. Samningagerð stuðlar að skýrum réttindum og vernd fyrir báða aðila og tæki til fjölbreyttra samningsgerða í inn- og útlandasamningum.