przeciwresorpcja

Przeciwresorpcja (antiresorpcja) to termin używany w medycynie, stomatologii i naukach o materiałach, oznaczający procesy lub interwencje mające na celu ograniczenie resorpcji — utraty lub rozkładu tkanki, materiału lub substancji.

W kontekście medycyny resorpcja kości jest naturalnym elementem remodelingu, ale jej nadmiar prowadzi do osłabienia kości i zwiększonego ryzyka złamań. Antiresorpcja obejmuje terapie i leki hamujące aktywność osteoklastów lub ich liczbę. Do najważniejszych grup należą bisfosfoniany (np. alendronian, pamidronian, ibandronian) oraz denosumab, który blokuje szlak RANKL. Inne środki to kalcytonina i modulatory receptorów estrogenowych; w terapii osteoporozy czasem stosuje się także przerywaną terapię teriparatydem, która wspiera tworzenie kości. Celem jest stabilizacja masy kostnej i redukcja ryzyka złamań.

W stomatologii antyresorpcja odnosi się do ograniczania resorpcji kości wyrostka zębodołowego po urazach, utracie zębów lub implantacji. Leki antyresorpcyjne wiążą się z ryzykiem medycznym, m.in. zjawiskiem MRONJ (medication-related osteonecrosis of the jaw), co wymaga ostrożnego planowania leczenia i monitorowania pacjentów. W badaniach nad biomateriałami antyresorpcja bywa także celem projektowania implantów i graftów, które ograniczają resorpcję otaczającej tkanki.