pimiennictwa

Pimiennictwa najprawdopodobniej jest błędnie zapisanym słowem pieniąnictwo, które w ekonomii odnosi się do nauki o pieniądzu oraz do praktyk polityki pieniężnej. Pieniąnictwo obejmuje zarówno teoretyczne modele kreacji i obiegu pieniądza, jak i praktyczne mechanizmy stosowane przez banki centralne, instytucje finansowe i władze gospodarcze.

Przedmiot pieniąnictwa obejmuje funkcje pieniądza: jako środek wymiany, jednostka rozliczeniowa, środek przechowywania wartości oraz standard płatności odroczonych. Analizuje także formy pieniądza – w formie gotówki, depozytów bankowych, pieniądza cyfrowego – oraz różne agregaty pieniężne (np. M1, M2) używane do opisu podaży pieniądza w gospodarce. Badania obejmują historyczny rozwój pieniądza od kruszcowego po pieniądz fiducjarny i fiat oraz ewolucję systemów bankowych i kredytowych.

Pieniąnictwo łączy teorię z polityką gospodarczą. Celem polityki pieniężnej jest stabilizacja cen, wspieranie pełnego zatrudnienia i zrównoważonego rozwoju gospodarczego. Narzędzia obejmują stopy procentowe, operacje otwartego rynku, wymogi rezerw oraz, w niektórych okolicznościach, interwencje na rynku walutowym i niestandardowe działania, takie jak luzowanie ilościowe. W praktyce decyzje pieniężne wpływają na koszty kapitału, inflację, kursy wymiany i ogólną aktywność gospodarczą.

Na arenie międzynarodowej pieniąnictwo współdziała z globalnym systemem monetarnym poprzez kursy walutowe, bilans płatniczy i przepływy kapitału. W kontekście Polski, Narodowy Bank Polski odgrywa kluczową rolę w utrzymaniu stabilności cen i sprawnego funkcjonowania systemu płatniczego.