mikrousugowe

Mikrousugowe (mikroserwisowe) odnosi się do architektury oprogramowania, w której aplikacja składa się z zestawu małych, autonomicznych usług, z których każda realizuje odrębną funkcję biznesową. Usługi komunikują się ze sobą za pomocą lekkich protokołów, najczęściej REST, gRPC lub komunikatów asynchronicznych, a całość wspiera niezależne wdrażanie, skalowanie i rozwój poszczególnych komponentów. Główne założenia to granice kontekstów i odpowiedzialności przypisane poszczególnym usługom.

Cechy charakterystyczne obejmują niezależne cykle życia usług, oddzielne miejsce na dane (bazy danych per serwis lub odrębne warstwy danych), możliwość łączenia różnych technologii w zależności od potrzeb oraz zespoły odpowiedzialne za konkretne funkcjonalności. W praktyce architektura mikroserwisów często korzysta z wzorców takich jak API gateway, service discovery i architektura oparta na zdarzeniach.

Korzyści to zwiększona elastyczność i skalowalność, lepsza odporność na błędy, szybsze wprowadzanie zmian oraz możliwość stosowania różnych technologii w obrębie jednego systemu. Wyzwania obejmują złożoność rozproszonych systemów, problemy z transakcjami i spójnością danych, konieczność zaawansowanego monitorowania, bezpieczeństwa i zarządzania operacyjnego, a także wymagania kulturowe i procesowe (DevOps, CI/CD).

Praktyczne wzorce obejmują koordynowanie transakcji rozproszonych za pomocą sag, CQRS i event sourcing, komunikację asynchroniczną oraz użycie narzędzi takich jak kontenery (Docker), orkiestracja (Kubernetes) i systemy wiadomości (Kafka, RabbitMQ). W praktyce stosuje się również gateway API i architekturę mesh (np. Istio) w celu observability, bezpieczeństwa i kontroli ruchu między usługami.