mielinizacji

Mielinizacja to proces formowania osłonek mielinowych wokół wypustek neuronów, który zwiększa szybkość i efektywność przewodzenia impulsów nerwowych. Osłonę mielinową tworzą glia: w ośrodkowym układzie nerwowym (OUN) - oligodendrocyty, a w obwodowym układzie nerwowym (PUN) - komórki Schwanna. Jeden oligodendrocyt może otaczać wielokrotnie kilka aksonów, podczas gdy pojedyncza komórka Schwanna pokrywa odcinek jednego aksonu.

W OUN mielina składa się z wielu warstw lipidów i białek, takich jak myelinowy białko podstawowe (MBP) i proteolipidny białko (PLP). W PNS dominują białka P0 i PMP22. Mielinizacja redukuje pojemność błon komórkowych i umożliwia przewodzenie prądu skokowego między wezłami Ranviera, co znane jest jako przewodzenie przeskokowe. Dzięki temu sygnały mogą przemieszczać się szybciej i przy mniejszym zużyciu energii.

Rozwój mielinizacji rozpoczyna się w okresie prenatalnym i trwa po narodzinach, przy czym tempo i kolejność pokrywania struktur mózgu różnią się regionami; w wielu gatunkach proces ten kontynuuje się do młodej dorosłości. Czynniki genetyczne, sygnały molekularne (np. neuregulina-1), środowiskowe i odżywcze wpływają na tempo i zakres mielinizacji.

Zaburzenia mielinizacji prowadzą do spowolnienia przewodzenia impulsów i mogą występować w chorobach ludzkich, takich jak stwardnienie rozsiane (OUN) czy zespół Guillaina-Barré (PNS). Remielinizacja, prowadzona przez komórki progenitorowe i różne mechanizmy naprawcze, stanowi ważny obszar badań neurologicznych i rehabilitacyjnych.