krótkowzroczno

Krótkowzroczność to zaburzenie refrakcji oka, w którym dalekie przedmioty wydają się niewyraźne, podczas gdy te z bliska widziane są wyraźnie. W polskiej terminologii najczęściej używa się nazwy krótkowzroczność; forma krótkowzroczno nie jest uznawana w oficjalnym nazewnictwie, choć czasem pojawia się w potocznych kontekstach.

Przyczyny i patofizjologia. Krótkowzroczność powstaje najczęściej, gdy gałka oczna jest nieco dłuższa niż prawidłowo potrzebuje jej ogniskowa moc optyczna lub gdy rogówka/soczewka za bardzo załamują światło. Efekt jest taki, że promienie świetlne skupiają się przed siatkówką, co powoduje rozmycie obrazu widzianego w dal. Czynniki ryzyka obejmują genetykę (obecność krótkowzroczności w rodzinie), wiek rozwoju (zwykle rozwija się w dzieciństwie i młodości) oraz intensywną pracę wzrokową na bliską odległość. Brak aktywności na świeżym powietrzu w dzieciństwie także wiąże się z wyższym ryzykiem postępu.

Objawy i diagnostyka. Najczęściej są to problemy z widzeniem dalekim, konieczność zbliżania oczu do czytania, częste zmęczenie oczu i bóle głowy po długim skupieniu na bliskich zadaniach. Diagnoza opiera się na badaniu ostrości wzroku, refraktometrii i ocenie dna oka oraz ogólnego stanu narządu wzroku.

Leczenie i profilaktyka. Podstawą są korekcje optyczne: okulary lub soczewki kontaktowe. Istnieją także metody refrakcyjne, takie jak zabiegi LASIK, PRK/LASEK, a także opcje ortokeratologii. Regularne badania wzroku, ograniczanie czasu spędzanego przed ekranami i aktywność na zewnątrz w dzieciństwie mogą pomóc w ograniczeniu postępu krótkowzroczności. Wysoki poziom krótkowzroczności wiąże się z wyższym ryzykiem powikłań oczu, w tym odwarstwienia siatkówki, dlatego monitorowanie jest ważne.