forritunar

Forritun er ferli sem felur í sér að hanna, skrifa, prófa og viðhalda forritum sem beina tölvum að tilteknum verkefnum. Hún byggir á lausn vandamáls með rökrænum skrefum, notkun forritunarmála og skipulagðri vinna með gögn.

Helstu þættir í forritun eru algorítmar, gögn og forritunarmál. Algoritmar lýsa nákvæmri röð aðgerða til að leysa vandamál. Gögn eru geymd og unnin í gagnasöfnum eða gagnagrunnum. Forritunarmál veita tól til að lýsa lausninni og framleiða keyranlegan eða túlkanan kóða, með verkfærum eins og þróunarmiðstöðvum, þýðendum og útgáfu-stjórnunarkerfum.

Saga forritunar nær aftur til snemma vélbúnaðar- og tölvureikninga 1940–1950, með forritunarmál eins og Fortran og Lisp. Síðan hafa mörg hástigamál breytt vettvangi og auðvelda verk. Frá 1970 og áfram hafa tungumál eins og C, Java og Python þróast til að mynda fjölbreyttan, alhliða tólalista sem notuð eru við margskonar verkefni, frá iðnaði til vísinda og menntunar.

Paradymólar í forritun eru margir, þar á meðal skylda- (imperative) forritun, hlutbundin forritun (object-oriented), fallbundin forritun (functional) og lýsandi forritun (declarative). Flest tungumál samþætta fleiri en einn paradigm og leyfa samspil mismunandi aðferða.

Nám og notkun: Forritun er oft kennd í grunn- og framhaldsskólum og í háskólanámi, auk netnámskeiða og verkefnavinnu. Góðu venjur, eins og skýrt kóðar, prófun, notkun útgáfu-stjórnunar og öryggi, eru grundvallaratriði í faginu. Forritun stuðlar að nýjum lausnamiðuðum hugmyndum og tækni sem móta samfélagið.